Dnia 30.01.2019 r. miałem wystąpienie na Wyspie Inspiracji w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie pod tym samym tytułem co niniejszy artykuł. Miała być mowa motywacyjna… czy wyszła nie wiem, ale z tego co słyszałem, to się podobało.
Chciałbym jednak by treść przemowy trafiła do szerszego grona osób. Nie dlatego, że była jakaś genialna czy błyskotliwa. Po prostu przekazuje idee, które należy jak najszerzej rozpropagować.
Studium przypadków osób z niepełnosprawnością
Po pierwsze: Stephen Hawking. Genialny fizyk teoretyczny, w dodatku znany nie tylko w kręgach naukowych czy studentów fizyki. I jednocześnie osoba z ciężką niepełnosprawnością przez stwardnienie zanikowe boczne, której znakiem rozpoznawczym jest wózek elektryczny oraz syntezator mowy. Zdiagnozowano u niego tę przypadłość w wieku 21 lat i przewidywano że przeżyje zaledwie 2-3 lata. Na szczęście dla ludzkości a w szczególności świata nauki, lekarze pomylili się w swoich szacunkach o ponad 50 lat.
Najważniejsze dokonania: sformułował wspólnie z Rogerem Penrose teorię o powstaniu wszechświata, która dziś jest uznawana za najbardziej prawdopodobną (Teoria Wielkiego wybuchu) oraz teorie i zasady działania Czarnych Dziur. Ponadto wydał mnóstwo książek, z jego największym dziełem „Krótka historia czasu” na czele. Jej celem było przybliżenie szerokiemu gronu odbiorców współczesnych dokonań z zakresu fizyki, astronomii czy kosmologii.
Wniosek z przypadku Stephena Hawkinga: pasja i cel pomagają nam w aktywnym życiu. Pomagają radzić sobie z własnymi ograniczeniami. Dowodzi tego również inny przypadek znany mi z życia, pewien właściciel domu dziennej opieki dla seniorów w Anglii powiedział mi, że pensjonariusze po utracie swego małżonka sami wkrótce odchodzili ponieważ tracili swoją oś, która dawała im oparcie i poczucie celu w dalszym życiu. Hawkinga motywowała jego pasja i poczucie celu: zgłębianie tajemnic wszechświata.
Po drugie, przypadek Mia Austin. Po przejściu udaru jest całkowicie sparaliżowana – tzw. zespół zamknięcia. Zachowała jednak sprawność umysłu oraz zdolność słyszenia. Dzięki swojej determinacji i zastosowania nowych technologii, jest w stanie za pomocą komputera komunikować się z innymi, w dodatku tylko za pomocą ruchu gałek ocznych. Rehabilitacja trwała przeszło 14 miesięcy w trakcie których krok po kroku opanowała obsługę komputera, pisząc wiersze i opowiadania. Po tym wszystkim wydano jej książkę „W mgnieniu oka”.
Pani Mia wciąż uczy się nowych rzeczy o czym świadczy m.in ukończony kurs kryminologii w Wirral Metropolitan College oraz jest zaangażowana społecznie na rzecz niepełnosprawnych podróżników.
Wniosek z przypadku Mia Austin: determinacja i otwartość na nowe wyzwania pomagają przezwyciężyć ograniczenia wynikające z niepełnosprawności.
Inne przypadki:
- Marek Kalbarczyk – niewidomy biznesmen twórca firmy Altix – zajmującej się dystrybucją elektronicznego sprzętu dla osób z niepełnosprawnością wzroku, która opracowała pierwszy polski programowy syntezator mowy, a także udźwiękowiła Bibliotekę Centralną Niewidomych.
- Ludwig Van Beethoven – kompozytor, twórca arcydzieła IX Symfonia, mimo iż od młodości tracił słuch.
- Peter Dinklage – aktor, znany najbardziej z roli Tyriona z serialu Gra o Tron, cierpiący na karłowatość.
Czas zatem na małe podsumowanie: Jak osoby z niepełnosprawnością osiągają sukces?
Dokładnie tak jak wszyscy inni ludzie:
- Pracują nad sobą.
- Stawiają sobie cele.
- Wykazują się determinacją.
- Akceptują swoje ograniczenia.
- Maja pasje oraz są otwarci na nowe doświadczenia.
- Nie dają sobie wmówić, że się nie da…
- Co więcej, mogą uczynić ze swojej niepełnosprawności atut.
Działalność społeczna…
… to szansa na rozwój osobisty i zawodowy. Podniesienie własnej świadomości i innych.
Sam jestem tego żywym przykładem. Moja przygoda zawodowa z Lubelskim Forum Organizacji Osób Niepełnosprawnych zaczęła się od wolontariatu. Pisałem artykuły dla Biuletynu Informacyjnego Osób Niepełnosprawnych niepełnosprawni.lublin.pl. A nieco później otrzymałem szansę pracy przy takich projektach jak: „Wdrażanie Konwencji o prawach Osób Niepełnosprawnych – Wspólna Sprawa” oraz „Gwarancje na start – monitoring jednostek samorządu terytorialnego w województwie lubelskim…” również pod kątem przestrzegania Konwencji. Bez pracy dla LFOON-u nie mógłbym być tym samym człowiekiem, którym jestem dziś.
To właśnie działalność w LFOON-ie natchnęła mnie do założenia wraz Rafałem Sawickim Fundacji FKID, realizującej działania mające na celu promowanie wartości rozwoju osobistego i zawodowego. Naszym standardowym projektem jest realizowany przez nas w sposób ciągły Program Menedżerski FKID.
Dowodem na to, że my również robimy coś dobrego jest to, że zainspirowaliśmy wiele osób do pracy nad sobą i rozwijania siebie, takich jak Agata Ziobrowska.
Obecnie Agata jest psychologiem, terapeutą i coachem. Prowadzi terapie indywidualne i konsultacje online. Zajmuje się głównie tematem zaburzenia nastroju, emocji i jedzenia. Współtworzy razem z Magdaleną Malborską-Wróbel Fanpage „Totalna zmiana”
Przypadki Polityczne – aktywności osób z niepełnosprawnością
Przykładem tego typu aktywności politycznej był protest osób niepełnosprawnych, ich rodziców i opiekunów, który trwał od 18 kwietnia do 27 maja 2018 r.. Okupujący budynek w Sejmie zgłaszali dwa postulaty: zrównania renty socjalnej z minimalną rentą z tytułu niezdolności do pracy oraz wprowadzenia dodatku dla osób niepełnosprawnych, niezdolnych do samodzielnej egzystencji po ukończeniu 18 roku życia, w kwocie 500 złotych miesięcznie.
Skutkiem pozytywnym tej aktywności jest m.in: wystartowanie uczestnika tych protestów Jakuba Hartwich, który po wyborach samorządowych dostał się do Rady Miasta Torunia.
Innym przypadkiem jest Łukasz Dudek, który w wyborach samorządowych dostał się do Rady Miejskiej Aleksandrowa Kujawskiego. Znany z tego, że borykał się z brakiem świadomości i barierami związanymi z niemożnością dostania się na obrady tejże rady.
Dobrze, że osoby z niepełnosprawnością aktywnie uczestniczą także w życiu politycznym. Mogą działać na rzecz środowisk osób z niepełnosprawnością oraz ich reprezentować, poprzez sam ten fakt edukować społeczeństwo, a także stanowić inspirację dla samych osób z niepełnosprawnością.
Łukasz Lewicki