Pogaduchy o niepełnosprawności dla dzieci i rodziców

„Czy potrafimy rozmawiać z dziećmi o niepełnosprawności? Czy sprawia nam to trudność? Czujemy się zakłopotani tematem? Sami nie wiemy, jak go „ugryźć”? A może unikamy go całkiem, skoro nas bezpośrednio nie dotyczy? Ilu z nas, rodzi­ców dzieci z niepełnosprawnością, zarówno tą widoczną dla oka jak i nie, znalazło się w sytuacji, gdy przechodzące obok dziecko zadawało pytania swojemu rodzi­cowi z cyklu „Co jest tej dziewczynce/chłopcu?”, „Dlaczego ona jest taka dziwna?”, „Dlaczego on nie chodzi? Nie mówi? Dlaczego się ślini?”. Ilu z nas widziało odcią­ganie dzieci i jakby ucieczkę z naszej drogi? Tak jakby niepełnosprawnością można było się zarazić. A przecież tak nie jest

Wiemy o tym, a jednak zachowujemy się, jakbyśmy o tym nie wiedzieli. My, rodzice dzieci niepełnosprawnych, chcemy, aby nasze dzieci miały kolegów i kole­żanki. Przecież to naturalne. Dzieci powinny otaczać się rówieśnikami. Dlaczego mamy pozbawiać swoje pociechy tej oczywistej oczywistości?

Kochani Rodzice dzieci zdrowych! Nie zabierajcie swoim dzieciom możliwo­ści zawierania kontaktów z niepełnosprawnymi kolegami. Może warto zastanowić się, jak takie kontakty ułatwić? Naszym zdaniem powinniśmy zacząć od rozmowy, ale bez specjalnej pogadanki p.t. teraz opowiem ci o „inności” – bo wtedy zacznie­my sami tę „inność” tworzyć. Rozmowa, choć pozornie wydaje się trudna, wcale taka być nie musi. Nie oznacza to, że będziecie znać odpowiedzi na wszystkie py­tania. Nie musicie Jest duża szansa, że dzięki tej rozmowie Wasze dziecko przeła­mie lęk przed nieznanym i będzie potrafiło odnaleźć się wspólnie ze swoim niepeł­nosprawnym rówieśnikiem. Warto o to zawalczyć!

Próbujemy podać Wam pewnego rodzaju mini-przewodnik, który być może ułatwi zdrowym dzieciom zawieranie znajomości z niepełnosprawnymi rówieśni­kami, a Wy – Rodzice – będziecie mogli z niego korzystać w trakcie luźnej rozmo­wy na ten temat.

Nazwijmy go „Siedem B” (prezentujemy bowiem siedem punktów, jakim „BYĆ”) :)”